Kim jesteś w oczach innych kobiet ?
 |
Zastanawiałam się ostatnio nad kobiecą solidarnością. Zadałam sobie pytanie, czy my kobiety jesteśmy ze sobą wystarczająco blisko? Czy jest w naszym otoczeniu jakaś „ona”, na którą możemy liczyć, płakać na jej ramieniu, powiedzieć jej o wszystkim, bez strachu przed osądem, sarkazmem i wyśmianiem. Jeśli tak, to jesteście szczęściarami. Taka przyjaźń to skarby i diamenty.
Tyle się mówi o nietolerancji wobec kobiet, równowadze i feminizmie. Mam jednak nieodparte wrażenie, że kiedy trzeba głośno solidaryzować się z kimś, kto mocno potrzebuje wsparcia, to tak łatwo jest nam wypowiadać osądy, podcinać skrzydła…
Mocno wierzę w to, że równowaga męskości i kobiecości, dualizm i przenikanie się tych dwóch światów jest pięknym marzeniem, które warto urzeczywistniać, ale lata świetlne nam do tego, dopóki my kobiety nie będziemy wspierać siebie nawzajem…
Pierwsze podstawowe pytanie: Jak mamy tego dokonać, skoro nie lubimy siebie samych? Jak mamy stworzyć równowagę, kiedy widzimy w sobie rywalki i patrzymy na siebie z ukosa ?
„Jeśli kiedykolwiek czułam lęk w swoim życiu, to przede wszystkim bałam się kobiet – pisze w Swojej książce „Dzika kobieta” psycholożka i antropolożka Angelika Aliti – mężczyznę można łatwo przejrzeć i w prosty sposób zdobyć. W nas kobietach, jest zdolność do bezlitosnej surowości, niemającej sobie równej”.
Macie podobne spostrzeżenia? Kobiety mają surowe osądy, najczęściej wymierzone w siebie na wzajem. Jak możemy siebie wspierać, skoro nie miałyśmy tego od najważniejszych kobiet w naszym życiu? Naszych matek, sióstr i nauczycielek w szkole. Bardzo często to najbliższe kobiety są najsurowszymi krytykami, albo są nieobecne…
Kobieta, która odnosi sukcesy jest traktowana podejrzliwie i wprawia mnie to w osłupienie…dlaczego nie zapytasz jej jak tego dokonała, tylko dopatrujesz się w tym czegoś śmierdzącego. Może dlatego, że Twoja matka nie cieszyła się z twoich sukcesów, może dlatego, że ty wciąż smagasz się w myślach, a świat w takim wydaniu jest więzieniem, z którego trzeba uciekać…
Hmm…wniosek z tego taki, że dopóki nie będzie dobrej relacji między nami kobietami w życiu biznesowym, społecznym i politycznym, nie będzie równości w ogóle.
Jak to naprawić? Rozejrzymy się wokół siebie, spójrzmy na kobietę, która jest najbliżej: matkę, teściową, siostrę. Uzdrawiajmy świat zaczynając od siebie, bo wyruszanie na męczące krucjaty jest bez sensu.
Aiti w „Dzikiej Kobiecie” pisze, że od dzieciństwa byłyśmy emocjonalnie krzywdzone. Która z nas miała akceptującą i kochająca matkę, która z pozwalała na nieskrępowane eksplorowanie świata? Chlapanie się w kałużach i bieganie na bosaka było tylko dla chłopców.
„Furia w nas jest mordowana, twierdzi Aliti, aby małe dziewczynki pozostały milutkie, muszą stać się niedorozwiniętymi kobietami”.
Furia to olbrzym, nieskrępowany żywioł – wybuchnie wcześniej czy później, przeciwko nam samym, przeciwko innym kobietom…
Bywa, że kobiety wstydzą się swojej emocjonalności, kobiecości i kopiują męskie zachowania zamiast czerpać tego siłę ze swojego – kobiecego .
Nie tak dawno odkryłam książkę „13 Pierwotnych Matek Klanowych” Sams Jamie, która każe nam sięgać do korzeni, do mądrości prastarych opowieści matek. Historie te uczą jak leczyć głębokie zranienia i budować poczucie własnej wartości. Pozwalają zrozumieć, jak dobrze i łagodnie siebie traktować.
Kiedy mamy szacunek do samych siebie, mamy go również do innych kobiet a wtedy nie rywalizujemy z nimi, nie odbieramy im mężów, nie kolekcjonujemy złych i krzywdzących opinii na ich temat.
Kobiety potrzebują wzajemnego towarzystwa, oparcia i kręgu. To jest naturalna i pierwotna tęsknota zapisana na poziomie komórkowym. Pamiętajcie kobietki, wszystkie jesteśmy unikalne i żadna z nas nie jest idealna …
Zgadzam się z Tobą w 100% też mam takie obserwacje i przemyślenia, często mając koleżanki (w przeszłości) i licząc na ich szczerą opinię, okazywało się, że nie były do końca szczere, bo zawsze chciały coś „ugrać” dla siebie. Zazdrość siedzi bardzo głęboko w nas i musimy się uczyć tolerancji. Osobiście mam to szczęście, że mam 2 siostry, które są najlepsze i nawet kiedy wiedzą, że sprawią mi przykrość są ze mną szczere. buszolanda
Zazdrość to pierwotne uczucie i pojawia się czy tego chcemy czy nie, ale nie musimy być zawistne i wkładać sobie szpilek …zazdrość może przerodzić się w podziw i inspirację dla nas samych 🙂 pozdrawiam
to prawda my kobiety rywalizujemy ze soba na każdym polu i nie potrafimy nawzajem cieszyc się ze swoich sukcesów-to boli, dlatego wole przebywać z facetami;]]
a ja unikam towarzystwa „toksycznych” kobiet, czasami warto poszukać takich, które będą dla nas wsparciem, bo wiem, ze takie istnieją 🙂
Autorka trafnie zauważa problem, choć nie idzie dość odważnie w swoich sformułowaniach. Należy to powiedzieć: Kobiety są bezwzględne wobec siebie i innych i w moim odczuciu ten stan jest niemal wrodzony, jest pochodną ewolucji., Autorka pisze o potrzebie naprawy. Będą znowuż pesymistą: nie da się naprawić tego stanu, jako rzekłem jest on pochodną ewolucji. Pracuję w bardzo sfeminizowanym środowisku i mam możliwość od kilkunastu lat obserwowania zachowań i relacyj między koleżankami. Ewentualna przyjaźń dwóch pań to zawsze sojusz przeciw trzeciej. Poza tym wszelka damska rywalizacja jest wojną na wyniszczenie. bezwzględnie i do samego końca. Faceci też oczywiście rywalizują i walczą, niemniej facet jest prosty jak budowa cepa i musi mieć jasne reguły i wytyczne: samce walczą o terytorium/pozycję w stadzie (w wyniku czego zdobywa się najbardziej wartościową genetycznie – czytaj najładniejszą samicę) Gdy facet osiągnie pozycję – nie niszczy pokonanego wroga, szkoda mu czasu i energii – jest za leniwy. I nawet w tej walce muszą być reguły bo inaczej się pogubimy i nie będziemy wiedzieli co robić 🙂 – brzmi może śmiesznie ale tak to działa. Kobiety walczą by nie tylko zabić ale zniszczyć i proch rozsypać na cztery wiatry, żeby ślad nie został. Zabijają i wdeptują w ziemię – szczególnie inne kobiety – co więcej zachowują tą nienawiść do grobowej deski i jeszcze z trumny potrafią się kopać i dogryzać. U kobiet solidarność jest niemożliwa. Niestety, ale tak to działa. Są oczywiście miłe i sympatyczne dziewczyny, ciepłe kobiety (przynajmniej mam taką naiwną nadzieję). I co one robią? Uciekają od innych kobiet i instynktownie lgną do ich naturalnych obrońców czyli facetów. Czasami niestety źle trafią na jakiś drani, gdy jednak trafia na normalnego faceta – są szczęśliwe. Żeby nie być gołosłownym to pozwolę sobie przypomnieć, że największy strach (przerażenie) w rozmaitych wojenkach partyzanckich jakie toczą się w Ameryce południowej wzbudzają oddział złożone z różnych cór rewolucji. Z oddziałem facetów zawsze można się dogadać, przekupić, opłacić się – przyjdą, spalą i pójdą.
Smutne to, ale po tylu latach pracy w kobiecym środowisku pozbyłem się już wszelkich złudzeń.